Chlorometyloizotiazolinon (chloromethylisothiazolinone – MCI) i metyloizotiazolinon (methylisothiazolinone – MI) od końca lat 70. XX w. do 2014 r. stanowiły konserwanty powszechnie stosowane w kosmetykach, artykułach chemii gospodarczej i produktach przemysłowych. Pierwsze przypadki alergii kontaktowej na mieszaninę MCI/MI odnotowano w latach 1980–1982 w Szwecji, a następnie w wielu ośrodkach europejskich obserwowano istotny wzrost częstości uczuleń na te związki. Został on zahamowany dzięki wprowadzeniu w Europie i niektórych krajach pozaeuropejskich regulacji prawnych dotyczących dopuszczalnego stężenia MCI i MI w produktach konsumenckich i przemysłowych. Zezwolenie od 2000 r. na stosowanie bez limitu samego MI w produktach przemysłowych i od 2005 w kosmetykach w stężeniu do 100 ppm spowodowało w ostatnich latach znaczący wzrost liczby uczulonych na ten związek. Alergiczne kontaktowe zapalenie skóry związane z MI występuje zarówno u dorosłych, jak i dzieci, charakteryzuje się często ciężkim przebiegiem, a do wywołania objawów nierzadko dochodzi na drodze powietrznopochodnej. Do najistotniejszych źródeł uczulenia na MI należą kosmetyki i farby. W odpowiedzi na narastający problem epidemii alergii kontaktowej na izotiazolinony opracowano rekomendacje sugerujące zakaz stosowania MI w kosmetykach typu „leave-on” oraz uznanie za dopuszczalne stężenia 15 ppm w produktach kosmetycznych „rinse-off”. Zalecenia te prawdopodobnie zostaną wprowadzone w życie w 2014 r. Med. Pr. 2014;65(4):543–554