Wstęp: Celem pracy jest analiza sytuacji epidemiologicznej w zakresie występowania chorób zawodowych w Polsce w 2020 r. i wskazanie możliwych kierunków rekomendacji dotyczących działań prewencyjnych. Materiał i metody: Przeanalizowano przypadki chorób zawodowych stwierdzonych zgodnie z obowiązującym w Polsce systemem orzeczniczym i zgłaszanych do Centralnego Rejestru Chorób Zawodowych w 2020 r. W analizie uwzględniono jednostki chorobowe, czynniki przyczynowe, płeć, wiek chorych, okres narażenia, sekcję Polskiej Klasyfikacji Działalności i zróżnicowanie terytorialne. Dane przedstawiono w liczbach bezwzględnych oraz współczynnikach zapadalności na 100 000 pracujących i 100 000 zatrudnionych. Wyniki: W 2020 r. stwierdzono w Polsce 1850 przypadków chorób zawodowych (11,5 przypadków na 100 000 pracujących). Jednostkami chorobowymi o najwyższej zapadalności były choroby zakaźne lub pasożytnicze, pylice płuc, przewlekłe choroby narządu głosu, choroby obwodowego układu nerwowego, choroby układu ruchu i ubytek słuchu. Ponad 90% stwierdzeń dotyczyło osób >45 r.ż. Większość stwierdzonych chorób zawodowych wystąpiła po min. 10-letnim okresie pracy w narażeniu na czynnik szkodliwy, a 73,9% przypadków dotyczyło osób z ponad 20-letnim stażem pracy w narażeniu. Wnioski: Sytuacja epidemiologiczna w zakresie chorób zawodowych w Polsce wskazuje na niepokojące zjawisko, jakim jest utrzymywanie się wysokiego poziomu zapadalności na pylicę płuc u górników węgla kamiennego. Odzwierciedlenie skutków pandemii w statystykach zachorowalności na COVID-19 jako choroby zawodowej w 2020 r. jest niewielkie. Należy się jednak spodziewać, że w kolejnych latach liczba tych przypadków gwałtownie wzrośnie. Med. Pr. 2022;73(5):427–433