Wstęp: Chociaż na świecie problem intensyfikacji zaburzeń psychicznych, w tym zaburzeń depresyjnych, jest dobrze udokumentowany, to w Polsce dane na ten temat są ciągle niewystarczające. Można przypuszczać, że powszechnie opisywany na świecie wzrost problemów ze zdrowiem psychicznym wynikający z wybuchu pandemii COVID-19 w zimie 2019 r. mógł także zmienić dotychczasowe statystyki w odniesieniu do zaburzeń depresyjnych występujących w Polsce. Materiał i metody: Badania podłużne diagnozujące zaburzenia depresyjne przeprowadzono w styczniu i lutym 2021 r. oraz rok później w reprezentatywnej grupie 1112 pracujących w różnych zawodach Polaków zatrudnionych na podstawie różnych rodzajów umów o pracę. W trakcie I pomiaru zaburzeń depresyjnych badanych proszono także o to, aby retrospektywnie ocenili nasilenie tych zaburzeń wczesną jesienią 2019 r., czyli 6 miesięcy przed wybuchem pandemii COVID-19. Depresję diagnozowano za pomocą kwestionariusza Patient Health Questionnaire PHQ-9 (PHQ-9). Wyniki: Uzyskane wyniki wskazują na istotny wzrost poziomu depresji wśród pracujących Polaków w latach 2019–2022 r., a także na zaostrzenie ciężkości jej objawów, wynikających prawdopodobnie z wybuchu pandemii. W latach 2021–2022 rosnący poziom depresji zaobserwowano jedynie wśród pracujących kobiet, osób mniej wykształconych, wykonujących pracę fizyczną lub fizyczno-umysłową, a także osób o mniej stabilnym zatrudnieniu (na umowach na pracę tymczasową, umowach o dzieło / zlecenie oraz umowach na czas określony). Wnioski: Z uwagi na wysokie koszty zarówno jednostkowe, jak i organizacyjne i społeczne, które są generowane przez zaburzenia depresyjne, istnieje pilna konieczność opracowania kompleksowej strategii przeciwdziałania depresji, w tym programów zapobiegania tym zaburzeniom w miejscu pracy. Potrzeba ta dotyczy szczególnie pracujących kobiet oraz osób o niższym kapitale społecznym i takich, których charakter zatrudnienia jest mniej stabilny. Med. Pr. 2023;74(1):41–51