Wstęp: W środowisku pracy pracownicy oprócz hałasu mogą być narażeni na działanie innych czynników szkodliwych, dlatego noszą jednocześnie ochronniki słuchu i inne środki ochrony indywidualnej. Celem badań było określenie, czy jednoczesne stosowanie nauszników przeciwhałasowych i sprzętu ochrony układu oddechowego może wpływać na tłumienie dźwięku nauszników. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w warunkach laboratoryjnych, wykorzystując subiektywną metodę REAT (Real Ear Attenuation at Threshold – tłumienie dźwięku na podstawie progu słyszenia) oraz obiektywną metodę MIRE (Microphone in Real Ear – mikrofon umieszczony w uchu). Za pomocą metody REAT wyznaczano tłumienie dźwięku nauszników przeciwhałasowych. Metodę MIRE wykorzystano natomiast do wyznaczania zmiany tłumienia nauszników pod wpływem stosowania dodatkowego środka ochrony indywidualnej. Badania przeprowadzono dla 5 modeli nauszników przeciwhałasowych i 6 modeli sprzętu ochrony układu oddechowego. Wyniki: Badania wykazały obniżenie tłumienia nauszników pod wpływem stosowania maski pełnej, które może sięgać nawet 20 dB. Stosowanie maski powoduje, że w zakresie niskich częstotliwości nauszniki prawie w ogóle nie tłumią dźwięku. Zmiana tłumienia nauszników pod wpływem stosowania półmasek przeznaczonych do skompletowania z elementami oczyszczającymi (półmasek) wynosi 3–15 dB. Jednoczesne stosowanie nauszników i półmasek filtrujących powoduje niewielkie zmiany w tłumieniu nauszników, nieprzekraczające 3 dB. Wnioski: Badania skuteczności tłumienia nauszników przeciwhałasowych przy ich jednoczesnym stosowaniu ze sprzętem ochrony układu oddechowego wykazały, że największy wpływ na tłumienie nauszników mają maski pełne. Z innej strony najmniejszy wpływ na tłumienie nauszników ma stosowanie półmasek filtrujących wyposażonych w cienkie taśmy nagłowne. W przypadku półmasek przeznaczonych do skompletowania z elementami oczyszczającymi zauważono znaczną różnicę we wpływie półmasek na tłumienie nauszników ze względu na rodzaj użytych w półmaskach taśm nagłownych. Med. Pr. 2017;68(3):349–361