Wstęp: Stan zdrowia psychofizycznego u funkcjonariuszy służby więziennej jest ściśle związany ze specyfiką pracy w strukturach służb mundurowych. Celem pracy było przeanalizowanie, w jaki sposób samokontrola, strategie radzenia sobie ze stresem i czynniki socjodemograficzne różnicują poziom samopoczucia psychofizycznego u funkcjonariuszy służby więziennej oraz co jest predyktorem samopoczucia psychofizycznego w tej grupie zawodowej. Materiał i metody: Badanie kwestionariuszowe przeprowadzono w grupie 75 funkcjonariuszy służby więziennej pracujących w dziale ochrony Zakładu Karnego w Potulicach. Jako narzędzia wykorzystano kwestionariusz „Psychospołeczne warunki pracy”, Popularny Kwestionariusz Inteligencji Emocjonalnej (PKIE), Inwentarz do Pomiaru Strategii Radzenia sobie ze Stresem (Measure Coping Strategies with Stress – Mini-COPE) oraz ankietę dotyczącą zmiennych o charakterze socjodemograficznym, przygotowaną przez autorów niniejszej pracy. Do analizy statystycznej wykorzystano pakiet SPSS 18.0. Wyniki: Wyższemu poziomowi samopoczucia psychicznego i fizycznego osób badanych towarzyszy wyższy poziom deklarowanego aktywnego radzenia sobie oraz niższy poziom w zakresie bezradności, unikania, zwrotu ku religii i poczucia humoru. Analiza regresji wykazała, że poziom kontroli emocjonalnej, poziom korzystania ze strategii bezradności oraz poziom korzystania ze strategii poszukiwania wsparcia są istotnymi predyktorami zmiennej zależnej „samopoczucie fizyczne”. W stosunku do zmiennej „samopoczucie psychiczne” istotnymi predyktorami są poziom kontroli emocjonalnej, poziom poczucia humoru i poziom poszukiwania wsparcia. Należy zwrócić uwagę, że wiarygodność uzyskanych wyników jest ograniczona ze względu na zastosowaną metodykę zbierania ankiet. Nie była to próba losowa, ponieważ ankiety wypełniały tylko osoby zainteresowane. Wnioski: Wiedza na temat specyfiki funkcjonowania psychofizycznego funkcjonariuszy służby więziennej powinna być brana pod uwagę przy konstruowaniu narzędzi promocji zdrowia w tej grupie zawodowej, ponieważ badania wykazują średnio niski poziom postrzeganego dobrostanu przy jednoczesnym wysokim poziomie samokontroli. Med. Pr. 2015;66(3):373–382