Wprowadzenie: Celem badań było sprawdzenie, czy predyspozycja osobowościowa określana jako perfekcjonizm jest predyktorem wypalenia zawodowego u pielęgniarek narażonych na szczególny rodzaj stresu, jakim jest praca na bloku operacyjnym, i czy efekt ten istnieje, kiedy kontrolowany jest wpływ wybranych czynników demograficznych i zawodowych. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 100 osób (w tym 93 kobiety) pracujących w zawodzie pielęgniarskim (średnia wieku: 38,67 lat). Przeważały osoby zatrudnione w placówkach publicznych (68%), pracujące w większości w systemie dyżurowym (62%) na stanowiskach pielęgniarek operacyjnych (75%) i anestezjologicznych (25%). Do pomiaru perfekcjonizmu zastosowano kwestionariusz Perfekcjonizmu Adaptacyjnego i Dezadaptacyjnego (PAD) autorstwa Szczuckiej, a do oceny wypalenia zawodowego - Oldenburską Skalę Wypalenia (Oldenburg Burnout Inventory - OLBI) opracowaną przez Demerouti i wsp. Kontrolowano wpływ wybranych cech demograficznych i zawodowych. Wyniki: Przeprowadzone analizy regresji hierarchicznej potwierdziły, że po uwzględnieniu wpływu wybranych czynników demograficznych i zawodowych perfekcjonizm dezadaptacyjny był istotnym predyktorem braku zaangażowania i wyczerpania, natomiast perfekcjonizm adaptacyjny wiązał się z wyższym zaangażowaniem w pracę. Istotne znaczenie miały także: wykształcenie, liczba miejsc pracy, dyżurowy system pracy oraz stan cywilny respondentów. Wnioski: Badanie pozwoliło na potwierdzenie niekorzystnej roli perfekcjonizmu dezadaptacyjnego w kształtowaniu wypalenia zawodowego w tej grupie badanej, jednak hipoteza o ochronnym działaniu perfekcjonizmu adaptacyjnego potwierdzona została tylko częściowo, w odniesieniu do braku zaangażowania. Wyniki badań zwracają uwagę na bardzo istotne, w tym również niebezpieczne z punktu widzenia wypalenia, zjawiska zaistniałe w badanej grupie zawodowej. Wskazują na konieczność kontynuowania badań w tym zakresie. Med. Pr. 2013;64(6):761–773