Stres oksydacyjny jest stanem braku równowagi między działaniem reaktywnych form tlenu (RFT) a działaniem antyoksydantów. Równowaga ta może być zakłócona w wyniku zwiększonego działania wolnych rodników lub spadku aktywności antyoksydacyjnej. Zaburzenia te mogą występować zarówno na poziomie komórkowym, jak i całego organizmu. Ponieważ stres oksydacyjny może być podłożem wielu zespołów chorobowych, niezwykle istotne jest znalezienie odpowiednich markerów, które mogą być wykorzystane do oceny jego poziomu in vivo. Stosowane od wielu lat markery – ocenę stężenia aldehyd dimalonowy (MDA) i substancji reagujących z kwasem tiobarbiturowym (thiobarbituric acid reactive substances – TBARS) – stopniowo uzupełnia się nowymi, takimi jak alantoina czy izoprostany (IzoP) wraz z ich metabolitami (IzoP-M). W niniejszej pracy skupiono się na zaprezentowaniu nowych, obiecujących markerów stresu oksydacyjnego (alantoina, IzoP, IzoP-M), ukazując korzyści wynikające z ich stosowania i prognozując dalsze kierunki badań nad ich zastosowaniem. Med. Pr. 2015;66(3):393–405