Wstęp: Sposób wykonywania pracy przez kierowców transportu publicznego powoduje obciążenia związane z wymuszoną pozycją ciała, stresem, zmianowością pracy, wibracją, hałasem i narażeniem na czynniki chemiczne. Celem podjętych badań było rozpoznanie stanu układu nerwowego (UN) kierowców komunikacji miejskiej. Materiał i metody: Badaniami objęto 42 mężczyzn w średnim wieku: 43,4 roku (odchylenie standardowe (standard deviation – SD): 8,3), zatrudnionych w miejskim przedsiębiorstwie komunikacyjnym na stanowiskach kierowców autobusów. Okres zatrudnienia badanych wynosił średnio 11,8 lat (SD: 8,6). Ocenę stanu UN przeprowadzono na podstawie klinicznego badania neurologicznego. Wyniki: W obrazie klinicznym dominował przewlekły zespół korzeniowy lędźwiowo-krzyżowy, stwierdzony u 54,8% badanych. Wykazano istotną zależność między częstością występowania zespołów lędźwiowo-krzyżowych a stażem pracy w charakterze kierowcy (p = 0,032). Istotnie większa zależność dotyczyła kierowców ze stażem zatrudnienia 11–15 lat (90,9%) w porównaniu z pozostałymi grupami wiekowymi. Zaburzenia czynnościowe UN charakteryzowały się stanami wzmożonej pobudliwości emocjonalnej (47,6%), zaburzeniami snu objawiającymi się nadmierną sennością (33,3%) lub bezsennością (28,6%) oraz bólami głowy (31%) z przewagą bólów głowy typu napięciowego. Objawy nadmiernej senności w ciągu dnia w istotny sposób (p = 0,038) zależały od wieku badanych. Wnioski: Stwierdzone zaburzenia w układzie nerwowym wskazują na potrzebę podjęcia profilaktycznych działań specyficznych dla grupy zawodowej kierowców autobusów. Med. Pr. 2015;66(3):333–341