Wstęp: Prace porządkowe są prowadzone w niemal wszystkich gałęziach gospodarki. Pracownicy firm sprzątających są narażeni na działanie różnego rodzaju szkodliwych czynników biologicznych, charakterystycznych nie tylko dla czynności, jakie wykonują, ale i dla sektora, w którym pracują. Celem pracy była ocena narażenia pracowników firm sprzątających na szkodliwe czynniki biologiczne w oparciu o ilościowe i jakościowe badania mikroflory powietrza. Materiał i metody: Badania bioaerozoli przeprowadzono z wykorzystaniem 6-stopniowego impaktora typu Andersena. Powierzchnię wychwytu stanowiły standardowe płytki Petriego, wypełnione agarem tryptozowo-sojowy lub agarem słodowym, do oznaczania bakterii lub grzybów. Próbki powietrza pobierano na stanowiskach pracy personelu sprzątającego podczas typowego cyklu pracy w budynkach biurowych, szkołach, placówkach służby zdrowia, warsztatach samochodowych i sklepach wielkopowierzchniowych. Wyniki: Średnie stężenie aerozolu bakteryjnego i grzybowego na badanych stanowiskach pracy personelu sprzątającego było niższe od wartości dopuszczalnych dla stężeń bakterii i grzybów w pomieszczeniach użyteczności publicznej. Wśród wyizolowanych bakterii dominowały ziarniaki Gram-dodatnie (głównie z rodzajów Micrococcus i Staphylococcus), laseczek Gram-dodatnich (głównie z rodzaju Bacillus). Wśród grzybów dominowały pleśnie z rodzajów Aspergillus i Penicillium. Na podstawie danych uzyskanych w niniejszym badaniu o rozkładach ziarnowych można stwierdzić, że bioaerozol obecny na badanych stanowiskach pracy w sklepach, szkołach i warsztatach samochodowych może być przyczyną podrażnienia błon śluzowych nosa i oczu oraz występowania reakcji alergicznych w postaci np. astmy lub alergicznego zapalenia wśród personelu sprzątającego. Wnioski: Z przeprowadzonych badań wynika, że działalność zawodowa pracowników firm sprzątających jest związana z narażeniem na występujące w powietrzu szkodliwe czynniki biologiczne, zaklasyfikowane do 1. i 2. grupy zagrożenia, które stwarzają zagrożenie dla układu oddechowego. Med. Pr. 2015;66(6):779–791