Wstęp: Narażenie zawodowe na zakażenia krwiopochodne bada się przede wszystkim u pielęgniarek i lekarzy, rzadko u innych grup zawodowych pracujących w placówkach opieki zdrowotnej. Celem badania była ocena ryzyka zawodowego narażenia na zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B (WZW B) i realizacji szczepień przeciw WZW B u pracowników pomocniczych zatrudnionych w Zespołach Opieki Zdrowotnej (ZOZ). Materiał i metody: Retrospektywną analizą objęto 458 osób eksponowanych zawodowo na materiał biologiczny: lekarzy – grupa I (N = 121, 28%), personel pielęgniarski – grupa II (N = 251, 55%) i personel pomocniczy – grupa III (N = 86, 19%). Wyniki: W grupie III pacjent będący źródłem zakażenia personelu (pacjent źródłowy) był najczęściej nieznany (grupa: I – 0,83%, II – 11,16%, III – 86,05%, p < 0,001), a odsetek wykonanych szczepień przedekspozycyjnych najniższy (grupa: I – 98,35%, II – 97,19%, III – 77,91%, p < 0,001). Badani z grupy III byli narażeni na zakażenie WZW B najczęściej poprzez skaleczenie/zakłucie ostrym narzędziem znajdującym się w worku ze śmieciami (60%) lub innych miejscach poza pojemnikiem na odpady medyczne (5%). Ryzyko zakażenia WZW B stwierdzono łącznie u 25 osób, jednak istotnie częściej występowało ono w grupie III. Także osoby z tej grupy badanej najczęściej kwalifikowano do profilaktyki poekspozycyjnej zakażenia WZW B. Wnioski: Pracownicy pomocniczy zatrudnieni w służbie zdrowia również są zawodowo narażeni na zakażenie WZW B. Stanowią oni jedną z głównych grup pacjentów, u których stosuje się profilaktykę poekspozycyjną zakażenia WZW B. Konieczna jest ocena przyczyn niższego odsetka szczepień przeciw WZW B u pracowników pomocniczych niż u lekarzy i personelu pielęgniarskiego i wprowadzenie obowiązku szczepień w tej grupie w Polsce. Med. Pr. 2016;67(3):301–310