Wprowadzenie: Ocena rozkładu pola elektromagnetycznego w otoczeniu radiotelefonów i warunki ich eksploatacji uzasadniają analizę zagrożeń wynikających ze skutków termicznych ekspozycji. Oceniane są one na podstawie obliczeń numerycznych współczynnika szybkości pochłaniania właściwego energii (SAR). Materiały i metody: Badaniami objęto radiotelefony przenośne konwencjonalnego i trankingowego systemu łączności. Ocenę zagrożeń elektromagnetycznych wykonano w oparciu o symulacje numeryczne SAR w modelach ciała użytkowników radiotelefonów (mężczyzny i kobiety) przy 5 lokalizacjach radiotelefonu - przy uchu, ramieniu, klatce piersiowej, biodrze i twarzy. Wyniki: Wartości maksymalne SAR (10 g) zależą od typu radiotelefonu, jego mocy wyjściowej i lokalizacji - przy klatce piersiowej, biodrze i twarzy wartości są odpowiednio: 6-, 2- i 2-krotnie większe niż dla lokalizacji przy uchu. Przy maksymalnej mocy wyjściowej radiotelefonów systemu konwencjonalnego (4 W) mogą one przekroczyć limity Dyrektywy 2013/35/UE przy odległości anteny mniejszej niż 5 cm od ciała użytkownika. Przy radiotelefonach systemu trankingowego wartości SAR (10 g) nie przekraczają 35% wartości dopuszczalnej. Spełnienie wymagań polskich przepisów w niektórych warunkach korzystania z radiotelefonów i ekspozycji miejscowej może nie zapewniać zgodności z wymaganiami Dyrektywy 2013/35/UE, tzn. SAR (10 g) może lokalnie przekraczać GPO (graniczny poziom oddziaływania) podczas narażenia na pola strefy zagrożenia, a nawet pośredniej. Wnioski: Wykazano, że użytkownicy radiotelefonów systemu trankingowego nie podlegają ekspozycji przekraczającej wymagania prawa pracy w Polsce i Dyrektywy 2013/35/UE, natomiast w niektórych scenariuszach wykorzystania radiotelefonów systemu konwencjonalnego narażenie je przekracza. Wykazano również konieczność bardziej szczegółowej analizy zgodności polskich przepisów z wymaganiami Dyrektywy 2013/35/UE, dotyczącej narażenia miejscowego przy źródłach pola elektromagnetycznego zlokalizowanych bezpośrednio przy ciele pracownika. Med. Pr. 2013;64(6):817–827