Wstęp: Celem niniejszego badania było sprawdzenie, czy strata lub zysk zasobów osobistych ma związek z występowaniem konfliktu lub facylitacji między pracą a rodziną. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 90 osób, których średnia wieku wynosiła 34,5 roku. Do oszacowania zasobów osobistych wykorzystano COR-Evaluation (Conservation of Resources-Evaluation) Hobfolla, zaadaptowany przez Dudka i wsp. Narzędzie to pozwala ocenić poziom zysków i strat w zakresie 40 zasobów oraz obliczyć ogólny poziom zyskanych bądź utraconych zasobów. Do zbadania jakości relacji praca–dom oraz dom–praca użyto kwestionariusza SWING (Survey Work-Home Interaction – Nijmegen) Geurts i wsp. w adaptacji Mościckiej-Teske i Merecz. Wyniki: Zysk zasobów osobistych pozytywnie korelował z facylitacją praca–dom i dom–praca. Szczególnie istotnym predyktorem w obydwu przypadkach było polepszenie się kontaktów z najbliższymi członkami rodziny. Strata zasobów osobistych współwystępowała z wysokim poziomem konfliktu między badanymi sferami życia. Głównym predyktorem konfliktu dom–praca była zmienna oznaczająca ograniczenie swobodnego dostępu do świadczeń medycznych. W odniesieniu do konfliktu praca–dom kluczowym wyznacznikiem okazało się zmniejszenie posiadanego zabezpieczenia materialnego na wypadek dramatycznych zdarzeń losowych. Wnioski: Wyniki badania potwierdziły, że zysk zasobów osobistych pełni istotną rolę podczas kształtowania się pozytywnej relacji między życiem prywatnym a zawodowym. Strata zasobów jest natomiast kluczowa dla zaistnienia konfliktu między tymi obszarami. Ponadto wskazano, które z zasobów są predyktorami jakości relacji praca–dom i dom–praca. Uzyskane informacje ułatwią m.in. planowanie oddziaływań w obszarze zarządzania zasobami ludzkimi, np. podczas projektowania aktywności, które mają na celu zwiększenie satysfakcji i efektywności zawodowej pracowników. Med. Pr. Med. Pr. 2014;65(6):755–764