Zakwalifikowanie ostrego incydentu naczyniowego, zarówno zawału serca, jak i udaru mózgu, jako wypadku przy pracy, stwarza trudności nie tylko zespołom powypadkowym, ale także konsultującym zdarzenie lekarzom sprawującym opiekę profilaktyczną nad pracownikami, biegłym wydającym opinie sądowo-lekarskie czy w końcu sądom pracy i ubezpieczeń społecznych. W artykule przedstawiono przypadek 41-letniej pracownicy administracyjno-biurowej, która w zakresie czynności zawodowych miała obsługę klientów i przyjmując agresywnego interesanta, doznała silnego stresu. W jego konsekwencji pojawiły się objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (ból głowy, zaburzenia mowy), a w trakcie hospitalizacji rozpoznano niedokrwienny udar mózgu z ustępującą afazją mieszaną. W badaniu rezonansu magnetycznego głowy uwidoczniono podostre zmiany niedokrwienne. Zespół powypadkowy pracodawcy ustalił okoliczności wypadku przy pracy i w konsekwencji uznał, że zawał mózgu wywołany przez zator tętnic mózgowych był wypadkiem przy pracy, ponieważ było to nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodującą uraz (udar), które miało związek z pracą. Jako jego przyczynę wskazano silny stres i napięcie nerwowe spowodowane zaistniałą sytuacją podczas obsługi klienta. Po 5 miesiącach, podczas badań kontrolnych pacjentka uzyskała orzeczenie o braku przeciwwskazań do pracy na swoim stanowisku, dzięki czemu mogła wrócić do pracy. Należy zwrócić uwagę, że badania kontrolne u osób powracających do pracy po udarze mózgu powinny obejmować: po pierwsze, holistyczną ocenę predyspozycji zdrowotnych do wykonywania dotychczasowych obowiązków zawodowych, a po drugie, edukację zdrowotną w miejscu pracy, ukierunkowaną na prewencję wtórną dotyczącą ograniczania czynników ryzyka powikłań chorób sercowo-naczyniowych. Med. Pr. 2015;66(4):595–599