Wstęp: W celu uzyskania odpowiednich akustycznych warunków środowiska pracy w wielkoprzestrzennych pomieszczeniach biurowych open space konieczna jest ich dość duża adaptacja akustyczna, m.in. umożliwiająca ograniczenie czasu pogłosu do ok. 0,2–0,4 s. Jeśli w tych pomieszczeniach tło akustyczne cechuje się bardzo niskimi poziomami dźwięku A (<30 dB), to sama adaptacja akustyczna może być niewystarczająca. W takich przypadkach konieczne może być zastosowanie systemu generującego dźwięki i wytwarzającego „sztucznie” tło akustyczne. System taki nazwa się systemem maskowania dźwięku. Ważne jest, że musi on zapewniać maskowanie dźwięku na wszystkich stanowiskach pracy, których w tych pomieszczeniach bywa bardzo dużo. Dlatego systemy maskujące zawierają wiele źródeł-głośników maskujących, które są równomiernie rozmieszczone w pomieszczeniu, najczęściej w dźwiękochłonnym suficie podwieszanym. Materiał i metody: W artykule rozpatrzono możliwość zmniejszenia liczby źródeł maskujących przez zastosowanie kilku 4-głośnikowych kolumn dźwiękowych. Zastosowano w nich głośniki o znacznie mniejszych gabarytach i mniejszej mocy. Kształt kolumny dźwiękowej i rozmieszczenie w niej głośników powodują jej taką charakterystykę kierunkową promieniowania, która umożliwia uzyskanie bardziej równomiernego nagłośnienia pomieszczenia dźwiękiem maskującym. W artykule podano kryterium uzyskania równomiernego nagłośnienia dźwiękiem maskującym wielkoprzestrzennych pomieszczeń biurowych open space. Kryteria te odnoszą się do uzyskania w obszarze pracy odpowiednich parametrów dźwięku maskującego i są oparte na kryterialnej wartości promienia rozproszenia. Wyniki: W artykule podano wyniki badań pomiarowych równomierności nagłośnienia w rozpatrywanym pomieszczeniu za pomocą ww. kolumn dźwiękowych emitujących dźwięk maskujący. Wnioski: Możliwe jest ograniczenie liczby źródeł dźwięku maskującego w rozpatrywanych pomieszczeniach, gdy w miejsce od kilkunastu do kilkudziesięciu głośników zastosuje się 4 kolumny dźwiękowe w kształcie piramid. Med. Pr. 2022;73(3):229–240