Wstęp: Badanie posturografii umożliwia ocenę czynności układu równowagi jako całości i ilościową, aparaturową weryfikację klinicznej próby Romberga. Dlatego celem pracy była ocena przydatności posturografii jako głównego testu oceny zaburzeń równowagi dla potrzeb medycyny pracy. Materiał i metody: Praca ma charakter przekrojowy. Analizie poddano anonimizowane wyniki 1030 pacjentów zgłaszających się z powodu zawrotów głowy i zaburzeń równowagi. Na podstawie wywiadu, badania przedmiotowego i wyników wideonystagmografii pacjentów zakwalifikowano do podgrup osób z łagodnymi położeniowymi zawrotami głowy [ŁPZG (N = 130)], nieskompensowanymi [NS (N = 82)] i skompensowanymi [S (N = 174)] uszkodzeniami obwodowej części układu przedsionkowego, obustronnym osłabieniem pobudliwości przedsionkowej [bilateral vestibular – BV (N = 63)], chorobą Ménière’a (N = 53), zaburzeniami części ośrodkowej [ośr. (N = 293)], migrenami (N = 132), zaburzeniami psychopochodnymi [psych. (N = 232)] i persistent postural-perceptual dizziness [PPPD (N = 150)]. Do badań włączono również 129 osób zdrowych. Wyniki: Spośród wszystkich nieprawidłowych wyników posturografii statycznej (PS) i dynamicznej (PD), odpowiednio, 99% i 94% stwierdzono w grupie osób chorych. Prawidłowe wyniki stwierdzono zarówno u 59% (PS) i 67% (PD) osób zdrowych, jak i u 24% (PS) oraz 31% (PD) osób chorych. Wykazano częstsze występowanie nieprawidłowych wyników PS w podgrupach NS, BV i PPPD oraz PD w podgrupach ośr., psych. i PPPD. W podgrupie NS dla obu posturografii wykazano wysoką ujemną wartość predykcyjną (82–87%) w stosunku do próby kalorycznej. Wnioski: Testy statyczne są podstawowym badaniem wymaganym w badaniach profilaktycznych pracowników. Posturografia stanowi ilościowy zapis wychwiań w odniesieniu do wartości normatywnych. Nieprawidłowe wyniki posturografii, szczególnie statycznej, z bardzo dużym prawdopodobieństwem wskazują na występowanie patologii układu równowagi, w tym zaburzeń psychofunkcjonalnych. Prawidłowe wyniki badań posturografii nie świadczą o braku patologii układu równowagi, co powinno być uwzględnione w ocenie zdolności do pracy. Med. Pr. 2022;73(2):143–150