Używanie kokainy niesie konsekwencje zdrowotne, społeczne i prawne. Celem publikacji jest omówienie działania kokainy, charakterystyki osób używających, schematów i konsekwencji uzależnienia oraz metod leczenia. Przeglądu literatury dokonano, używając baz bibliograficznych Medline, PubMed i Polskiej Bibliografii Lekarskiej oraz zasobów Biblioteki Śląskiej. Korzystano również ze statystyk policji i Głównego Urzędu Statystycznego oraz raportów Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization), Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (European Monitoring Centre for Drugs and Drug Addiction) oraz polskiego Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii. Kokaina powoduje poprawę samopoczucia, zmniejszenie łaknienia, wzrost aktywności fizycznej i intelektualnej, euforię, zawyżoną samoocenę, łatwość nawiązywania kontaktów i nasilenie popędu seksualnego. Chlorowodorek kokainy stosuje się głównie donosowo, ale także w postaci wstrzyknięć dożylnych i podskórnych. Pierwsze zażycie kokainy i pierwsze leczenie odwykowe przypadają w późniejszym wieku niż w przypadku pozostałych nielegalnych substancji psychoaktywnych. Wśród osób uzależnionych od kokainy znacząco przeważają mężczyźni. Stwierdzono związek kokainizmu z obecnością innych zaburzeń psychicznych i somatycznych oraz genetyczną predyspozycję do rozwoju uzależnienia. Polskie doniesienia wskazują na większe rozpowszechnienie tego narkotyku wśród osób o wysokim statusie ekonomicznym i społecznym. Mimo że Polska należy do krajów o niskim odsetku stosowania kokainy, jej popularność rośnie. Konsekwencje używania kokainy dotyczą zdrowia somatycznego i psychicznego oraz warunków socjalnych, społeczno- ekonomicznych i prawnych. Używanie kokainy niejednokrotnie było przyczyną przestępstw i wypadków komunikacyjnych. Z uwagi na zagrożenia związane ze stosowaniem kokainy została ona umieszczona w wykazie środków odurzających w Ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii. Leczenie uzależnienia obejmuje terapię psychologiczną i farmakologiczną oraz strategię redukcji szkód. Med. Pr. 2016;67(4):537–544