Wstęp: Nadmierne obciążenie kręgosłupa tornistrem ma duży wpływ na postawę ciała dziecka. Zgodnie z zaleceniem Głównego Inspektora Sanitarnego (GIS) stosunek masy tornistra do masy ciała (m.c.) dziecka nie powinien być większy niż 10–15% m.c. dziecka. Celem tej pracy była ocena obciążenia dzieci w wieku 6–9 lat tornistrami i skontrolowanie, czy spełniało ono zalecenie wyrażone jako procent masy ciała dziecka. Sprawdzano także masę przyborów szkolnych w plecakach. Dodatkowo analizowano spostrzeżenia rodziców dotyczące tornistrów oraz wykorzystywania dodatkowych miejsc do przechowywania (szafek) przez dzieci. Materiał i metody: Badaniem objęto 332 dzieci w wieku od 6 do 9 lat (172 dziewczynki, 160 chłopców) uczęszczających do wybranych szkół na terenie miasta w województwie śląskim. Wykonano pomiary masy tornistrów i odniesiono wyniki do masy ciała uczniów. W przypadku 2 prób niezależnych o rozkładzie odbiegającym od rozkładu normalnego (test Shapiro-Wilka) zastosowano test U Manna-Whitneya. Test Kruskala-Wallisa wykorzystano do porównania wielu prób niezależnych. Za poziom istotności statystycznej przyjęto p = 0,05. Wyniki: Średnia masa tornistra wynosiła 3,57±0,58 kg. Masa tornistra u 75% uczniów nie przekraczała 15% ich m.c. – zaledwie u 17% badanych była niższa niż 10% m.c. Najcięższe tornistry były noszone przez uczniów klasy I. Dziewczynki miały istotnie cięższe tornistry w porównaniu z tornistrami chłopców (p = 0,037). Dzieci korzystające z osobistych szafek szkolnych nosiły cięższe tornistry niż uczniowie, którzy zostawiali zbędne przedmioty na półkach przeznaczonych dla całej klasy (p = 0,006). Wnioski: Ciężkie tornistry to nadal poważny problem i wyzwanie dla decydentów zdrowia publicznego pomimo uregulowania prawnego, które nakazuje szkołom udostępnienie dzieciom miejsca na pozostawianie książek w szkole. Obowiązujące przepisy nie zapewniają bezpieczeństwa dzieci w tym aspekcie. Wskazane jest podjęcie kroków w celu wyznaczenia bezwzględnej normy, do której szkoły i uczniowie będą zobowiązani się dostosować. Med. Pr. 2020;71(6):687–697