Wstęp: Paracetamol to powszechnie dostępny lek przeciwbólowy i przeciwgorączkowy. Mimo że reklamuje się go jako bezpieczny, w krajach rozwiniętych jest przyczyną > 50% przypadków polekowego uszkodzenia wątroby i najczęstszą przyczyną ostrej niewydolności tego narządu. Do 2000 r. częstość zatruć paracetamolem była w Polsce relatywnie niska. W ostatnich latach zaobserwowano jednak wyraźną tendencję wzrostową. Celem pracy była analiza danych demograficznych pacjentów zatrutych paracetamolem leczonych w Pomorskim Centrum Toksykologii (PCT) w latach 2010–2015. Materiał i metody: Pomorskie Centrum Toksykologii w Gdańsku jest Regionalnym Ośrodkiem Toksykologii Klinicznej obejmującym opieką > 3,5 mln osób zamieszkujących województwo pomorskie i warmińsko-mazurskie. Analizowano dane wszystkich pacjentów hospitalizowanych w PCT w latach 2010–2015. Wybrano przypadki, w których rozpoznanie zasadnicze lub współistniejące zostało zakodowane jako T39.1 według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10. Do analizy statystycznej wykorzystano testy χ² oraz McNemara. Wyniki: W badanym okresie hospitalizowano 7754 zatrutych pacjentów (4163 mężczyzn i 3591 kobiet). Odnotowano 667 przypadków zatrucia paracetamolem (231 mężczyzn i 436 kobiet) – stanowiły 8,6% wszystkich hospitalizacji. Stwierdzono istotny statystycznie wzrost odsetka zatruć paracetamolem pomiędzy 2010 a 2015 r. (6,5% i 10,8%, p < 0,01). W grupie wiekowej < 18 r.ż. zatrucie paracetamolem rozpoznano u 217 pacjentów (37 mężczyzn i 180 kobiet). Odsetek zatruć paracetamolem w tej grupie (17,2%) okazał się istotnie wyższy niż wśród chorych ≥ 18 r.ż. (6,9%, p < 0,01). Proporcja mężczyzn do kobiet w grupie ≥ 18 r.ż. wynosiła 0,75, a w grupie < 18 r.ż. – 0,21 (p < 0,01). Wnioski: W latach 2010–2015 obserwowano stały wzrost liczby osób leczonych w Pomorskim Centrum Toksykologii z powodu zatrucia paracetamolem. W grupie pacjentów < 18 r.ż. częstość zatruć była większa niż wśród chorych pełnoletnich. W obu grupach wiekowych odsetek zatruć paracetamolem był wyższy wśród kobiet. Med. Pr. 2019;70(6):733–738