Wstęp: Celem pracy jest przedstawienie danych statystycznych dotyczących występowania chorób zawodowych wśród pracowników ochrony zdrowia i pomocy społecznej w latach 2009–2016. Materiał i metody: Podstawą opracowania były wszystkie karty stwierdzenia choroby zawodowej dotyczące tej grupy pracowników, które wpłynęły do Centralnego Rejestru Chorób Zawodowych. Dane przedstawiono w liczbach bezwzględnych oraz współczynnikach zapadalności. W analizie uwzględniono stwierdzone u opisywanej grupy jednostki chorobowe, województwa, z których pochodzili pracownicy, i zawody badanych. Wyniki: W latach 2009–2016 stwierdzono 1462 chorób u pracowników ochrony zdrowia i pomocy społecznej. W 2016 r. liczba przypadków była o 42,6% mniejsza niż w 2009 roku. Średni roczny współczynnik zapadalności w tych latach wynosił 26,3 przypadków na 100 tys. zatrudnionych. Najczęściej rozpoznawane były choroby zakaźne i pasożytnicze (64,8%), a następnie choroby obwodowego układu nerwowego (9,6%), choroby skóry (8,9%), choroby narządu ruchu (8,3%) i choroby narządu głosu (3,2%). Pozostałe patologie stanowiły łącznie 5,1%. Wśród chorób zakaźnych lub pasożytniczych najczęściej stwierdzano wirusowe zapalenie wątroby (56%) i gruźlicę (39%). Niemal co drugi przypadek choroby zawodowej u pracowników opieki zdrowotnej dotyczył pielęgniarek (47,8%). Wnioski: Zapadalność pracowników ochrony zdrowia i opieki społecznej na choroby zawodowe ogółem i na najczęściej występujące grupy chorób maleje. Jedną z przyczyn spadku jest niewątpliwie poprawa warunków pracy, wynikająca ze stosowania nowocześniejszych przyrządów i aparatury, a także większa wiedza na temat zagrożeń i postępowanie zgodne z odpowiednimi procedurami. Med. Pr. 2018;69(5):531–538