W ostatnich latach w Polsce, mimo braku systemu monitorowania niepożądanych zdarzeń medycznych, na podstawie dostępnych sprawozdań i statystyk stwierdzono gwałtowny wzrost liczby skarg do różnych instytucji medycznych i prawnych oraz spraw sądowych z podejrzeniem popełnienia błędu medycznego, co stanowi poważny problem zarówno medyczny, jak i prawny. Celem pracy był przegląd teoretycznych i praktycznych zagadnień dotyczących błędów medycznych w aspekcie medyczno-prawnym na gruncie aktualnego prawodawstwa w Polsce. W artykule przedstawiono zakres pojęciowy oraz ewolucję terminologii od określenia „błąd sztuki lekarskiej” aż do obowiązującego w medycynie i prawie terminu „błąd medyczny”. Rozważono również problem błędu medycznego w kategoriach medyczno-prawnych zgodnie z obowiązującymi w Polsce prawnymi regulacjami i etycznymi standardami w medycynie. Przeanalizowano klasyfikacje i przyczyny powstawania błędów medycznych oraz ich skutki. Na podstawie aktualnego piśmiennictwa przejrzano polskie orzecznictwo sądowe i przedstawiono wybrane przykłady orzeczeń prawnych w odniesieniu do różnych kategorii błędów medycznych. W świetle niejednoznaczności w zakresie zarówno pojęciowym, jak i kategoryzacyjnym w odniesieniu do niepożądanych zdarzeń medycznych – błędów, niedopatrzeń, zaniedbań i zaniechań – słuszne wydaje się przyjęcie jednoznacznego definiowania i klasyfikacji. Takie uporządkowanie rozszerzyłoby możliwości badań w zakresie etiologii błędów medycznych, a co ważniejsze, przygotowanie takich procedur, które zabezpieczałyby pacjenta i pozwalały na maksymalne ograniczenie liczby błędów medycznych i innych niepożądanych zdarzeń. Ponadto uszczegółowienie medycznych, prawnych i ekonomicznych standardów postępowania w jednostkach leczniczych oraz ustalenie zakresu odpowiedzialności personalnej i instytucjonalnej w przypadkach niepożądanych zdarzeń medycznych usprawniłoby z kolei działania roszczeniowe pacjentów lub ich rodzin oraz działania instytucji medyczno-prawnych, w tym lekarzy powołanych na biegłych sądowych. Med. Pr. 2020;71(5):613–630