Wstęp: Celem analizy jest określenie wielkości i przyczyn chorobowych czasowej niezdolności do pracy w Polsce, wskazanie zmian poziomu absencji chorobowej oraz jej zróżnicowania ze względu na rodzaje działalności w gospodarce i regiony kraju. Materiał i metody: Podstawę opracowania stanowiły publikowane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych dane o absencji chorobowej za okres 2006-2012, których źródłem jest zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy. Absencję scharakteryzowano za pomocą liczby dni niezdolności do pracy w stosunku do liczby osób pracujących lub ubezpieczonych. Wyniki: W 2012 r. liczba dni niezdolności do pracy przypadająca na 1 osobę pracującą wynosiła 14,5 dnia (12,1 dla mężczyzn, 17,4 dla kobiet), co oznacza 3,98% czasu straconego z powodu choroby. Głównymi przyczynami absencji były: powikłania ciąży i schorzenia matki w czasie ciąży (stanowiące 33% absencji kobiet), urazy i zatrucia (24% absencji mężczyzn, 8% absencji kobiet), choroby układu kostno-stawowego (17% absencji mężczyzn, 11% absencji kobiet). Najwyższy poziom absencji chorobowej wystąpił w województwach: łódzkim, śląskim i warmińsko-mazurskim (38-19% wyższy od krajowego) oraz w sekcjach gospodarki narodowej - w działalności w zakresie usług administrowania i działalności wspierającej (22,2 dnia na 1 osobę pracującą). Wnioski: Wysoki przyrost absencji w ciągu ostatnich 7 lat - dotyczący takich schorzeń, jak nowotwory, zaburzenia psychiczne, choroby układu kostno-mięśniowego - może stanowić istotny czynnik oceny wczesnego ryzyka trwałej niezdolności do pracy. Odrębny, niezwykle istotny problem stanowi absencja kobiet spowodowana powikłaniami ciąży oraz chorobami matki w okresie ciąży. Med. Pr. 2014;65(1):73–84