Upokorzenie w pracy to zjawisko niebezpieczne, ale słabo poznane. Wiąże się z asymetrią władzy. U osoby upokorzonej skutkuje poczuciem mniejszej wartości i bycia gorszym. Przejawia się jako zdarzenie wewnętrzne (sądy i emocje), zewnętrzne (akt przemocy) lub systemowe warunki społeczne (bieda i dyskryminacja). Doświadczanie upokorzenia niesie negatywne konsekwencje, gdy jednostka staje się zarówno podmiotem upokarzającego zdarzenia, jak i jego świadkiem. Konsekwencje te dotyczą wielu obszarów życia jednostki i funkcjonowania w organizacji. Artykuł ten omawia związek upokorzenia na poziomie organizacyjnym z patologiami pracy, takimi jak mobbing, zastraszanie, znęcanie się czy molestowanie. Ich celem oraz skutkiem jest upokorzenie jednostki lub grupy osób, a ponieważ upokorzenie wiąże się z poczuciem niesprawiedliwości i chęcią zemsty, często trwale zaburza relacje pomiędzy stronami i obserwatorami takich zachowań. Zjawisko upokorzenia – mimo swej jednostkowej i społecznej istotności – nadal rzadko pojawia się w rozważaniach o zdrowym środowisku pracy i relacjach między osobami zatrudnionymi w organizacji. W literaturze polskiej, w przeciwieństwie do literatury zagranicznej, zjawisko upokorzenia nie jest opisywane często, choć zainteresowanie nim w ostatnich latach wzrosło. Autorzy artykułu proponują definicję tego zjawiska z 3 perspektyw badawczych, przedstawiają wybrane koncepcje dotyczące jego natury oraz doniesienia z badań nad konsekwencjami zachowań upokarzających w pracy z punktu widzenia jednostki i organizacji. Med. Pr. 2021;72(1):61–68