Wstęp: Wpływ zatrucia ołowiem na nieenzymatyczny układ antyoksydacyjny nadal jest słabo poznany. Celem badania było określenie wpływu zawodowego narażenia na pyły ołowiu na nieenzymatyczny układ antyoksydacyjny u eksponowanych pracowników. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 278 zdrowych pracowników (płci męskiej) huty cynku i ołowiu. Wyodrębniono 2 podgrupy – o niskim (stężenie ołowiu we krwi: PbB = 20–39,9 μg/dl) i wysokim narażeniu (PbB = 40–59,8 μg/dl). Do pierwszej podgrupy zakwalifikowano 129 pracowników, natomiast do drugiej z nich – 149. Grupę porównawczą stanowiło 73 zdrowych pracowników administracji, u których stężenie ołowiu oraz cynkoprotoporfiryny we krwi nie przekraczało dopuszczalnych norm (odpowiednio 10 μg/dl i 2,5 μg/g hemoglobiny). Stopień narażenia na ołów określono na podstawie stężenia ołowiu i cynkoprotoporfiryny we krwi. Ponadto oznaczono stężenia kwasu moczowego, albumin, grup tiolowych albumin, bilirubiny i α-tokoferolu. Określono także wartość tzw. zdolności redukującej osocza (ferric reducing ability of plasma – FRAP). Wyniki: Wartości biomarkerów narażenia na ołów były znamiennie wyższe w grupie badanej. Stężenie kwasu moczowego w surowicy było znamiennie wyższe w obu jej podgrupach z tendencją do wyższych wartości w podgrupie o większym narażeniu na ołów. W podgrupie tej stwierdzono także znamiennie wyższe stężenie bilirubiny w surowicy, podczas gdy w drugiej podgrupie wykazano tylko tendencję wzrostową tego parametru. Wartości FRAP nie różniły się zamiennie między grupami. Z kolei wartości pozostałych analizowanych parametrów (albuminy, grupy tiolowie albumin, α-tokoferol) były znamiennie niższe w badanych podgrupach względem grupy porównawczej. Wnioski: Zawodowe narażenie na pyły ołowiu modyfikuje funkcję nieenzymatycznego układu antyoksydacyjnego. Med. Pr. 2014;65(4):443–451