Wstęp: Celem badania było poznanie związku między upodmiotowieniem strukturalnym a dopasowaniem sfery rodzinnej i zawodowej wśród pielęgniarek. Upodmiotowienie strukturalne to strategia zarządzania poprzez dostarczenie pracownikom możliwości, informacji, zasobów i wsparcia niezbędnych do efektywnego wykonywania obowiązków służbowych. Na dopasowanie sfery rodzinnej i zawodowej składają się 2 rodzaje oddziaływania między tymi sferami – konfliktowe (funkcjonowanie w jednej roli utrudnia wypełnianie obowiązków w drugiej roli) i facylitujące (wypełnianie obowiązków związanych z jedną rolą ułatwia/ubogaca wypełnianie drugiej roli). Materiał i metody: Badaniami objęto 159 pielęgniarek zatrudnionych w szpitalach. W badaniu wykorzystano polską wersję Kwestionariusza Warunków Efektywności Pracy oraz Kwestionariusz Dopasowania Pracy i Rodziny. Do analizy wyników wykorzystano hierarchiczną analizę regresji liniowej. Wyniki: Wyniki badań potwierdzają istnienie związku między upodmiotowieniem strukturalnym a dopasowaniem sfery rodzinnej i zawodowej wśród pielęgniarek. W środowisku szpitalnym, charakteryzującym się wysokim stopniem upodmiotowienia, pielęgniarki odczuwają niższy poziom konfliktu praca–rodzina i wyższy poziom facylitacji w obu kierunkach. Wnioski: Strategia zarzadzania szpitalem oparta na koncepcji upodmiotowienia strukturalnego pielęgniarek jest związana z łatwiejszym godzeniem ról zawodowych i rodzinnych. Dlatego ważne jest, żeby w szpitalach tworzono odpowiednie warunki pracy, dzięki czemu pielęgniarki będą mogły efektywnie godzić obowiązki w obu sferach. Med. Pr. 2016;67(6):787–800