Ratownicy medyczni poprzez częste i bezpośrednie kontakty z pacjentami narażeni są na ekspozycje na potencjalnie zakaźny materiał biologiczny, co może skutkować zakażeniami zawodowymi. Celem pracy była ocena ryzyka zawodowych zakażeń krwiopochodnych i stosowanych metod prewencji w tej grupie profesjonalnej na podstawie przeglądu piśmiennictwa. Materiał badawczy stanowiły dane z artykułów zgromadzonych w bazach PubMed, Elsevier, Springer i Google Scholar w latach 1987–2017. Dokonano analizy porównawczej danych o ekspozycji zawodowej na krew wśród ratowników medycznych, zgłaszaniu takich zdarzeń i stosowaniu środków ochrony osobistej w poszczególnych państwach w porównaniu z danymi z Polski. Przeprowadzono dotychczas niewiele badań epidemiologicznych związanych z narażeniem zawodowym na krew wśród ratowników medycznych. Porównanie wniosków uzyskanych przez poszczególne zespoły badawcze jest trudne z uwagi na różne sposoby gromadzenia danych. Wpływa to na znaczne zróżnicowanie obserwowanych wyników. Ponadto część publikacji wykazuje błędy metodologiczne, najczęściej stronniczość selekcji. Na świecie odsetek ratowników, którzy ulegli ekspozycji w roku poprzedzającym badanie, waha się od 22% w USA do 63% w Tajlandii. W Polsce analogiczne odsetki oscylują w granicach 14–78%. Choć ta grupa profesjonalistów jest narażona na częsty kontakt z krwią, niemal połowa badanych nie zgłasza ekspozycji zawodowych. Informowanie o takich zdarzeniach jest rzadkie, podobnie jak systematyczne stosowanie środków ochrony osobistej – rękawice ochronne regularnie używa 53–98% badanych, maski i okulary ochronne – 33–62%. Zwiększa to ryzyko zakażenia patogenami krwiopochodnymi. Konieczne wydaje się zatem przeprowadzenie dalszych, poprawnych metodologicznie, wieloośrodkowych badań dokładnie oceniających ekspozycje zawodowe na krew wśród ratowników medycznych. Med. Pr. 2018;69(6):685–694