Wstęp: Coraz częściej w różnych zawodach wymaga się od zatrudnionych wykonywania pracy emocjonalnej (PE), czyli okazywania emocji ustalonych przez procedury organizacyjne, przy równoczesnym maskowaniu prawdziwych uczuć, jeżeli mogłyby zostać negatywnie odebrane przez klienta. Pracownicy, wykonując pracę emocjonalną, sięgają po jedną z 2 strategii działania (płytką lub głęboką), co może prowadzić m.in. do wypalenia zawodowego. Ponieważ wykonywanie pracy emocjonalnej i jej konsekwencje zależą od obranej strategii działania oraz specyfiki pracy, założono, że konsekwencje PE mogą być odmienne dla pracowników wykonujących różne zawody. Materiał i metody: Dokonano analizy porównawczej między pracą nauczycieli (N = 129) a osób zatrudnionych w sektorze usług komercyjnych (N = 136). Badania przeprowadzono, korzystając ze Skali Płytkiej i Głębokiej Pracy Emocjonalnej oraz polskiej wersji kwestionariusza OLBI (Oldenburg Burnout Inventory – Oldenburski Kwestionariusz Wypalenia Zawodowego). Wyniki: Statystyczna weryfikacja hipotez wykazała, że badane grupy różnią się pod względem obieranego działania: pracownicy usług komercyjnych częściej podejmują pracę emocjonalną o charakterze płytkim niż nauczyciele. W przypadku nauczycieli negatywne konsekwencje w zakresie wypalenia zawodowego częściej dotyczą wyczerpania emocjonalnego niż zaangażowania, natomiast oba komponenty kształtują się na takim samym poziomie wśród pracowników sektora usług komercyjnych. W obu grupach płytkie działanie przyczynia się do wzrostu wypalenia, przy czym w grupie nauczycieli silniejszy związek występował między poziomem wypalenia a ukrywaniem emocji niż ich udawaniem. Wnioski: Praca emocjonalna może być podłożem różnych negatywnych konsekwencji, m.in. wypalenia zawodowego, obniżonego zaangażowania czy chorób psychosomatycznych. W oparciu o tę wiedzę można tworzyć standardy organizacji dotyczące ekspresji emocji oraz działania profilaktyczne, takie jak umożliwienie identyfikacji z organizacją, co przeciwdziała negatywnym konsekwencjom wykonywania PE. Med. Pr. 2017;68(5):605–615